Πλάνες.

Μικρές ή μεγαλύτερες, πάντα φαντάζουν θεώρατες όταν απαλλάσεσαι από αυτές. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πως, το να είσαι κομμάτι ενός όλου, φαντάζει τόσο μηδαμινό μέχρι να αποσπάσεις τον εαυτό σου από αυτό.

Οι πλάνες είναι οι μεγαλύτεροι αέναοι βρόγχοι της ύπαρξης. Το να πέσεις σε μία είναι εύκολο, το να ξεφύγεις από την επιρροή της, συνήθως άθλος. Ανεξάρτητα από το μέγεθος της πλάνης που υποπέφτει κανείς, είναι ιδιαίτερα εύκολο το να παραμέινει μέσα σ'αυτήν, καθ' ότι οι πλάνες έχουν τη δυνατότητα να αναπαράγουν τον εαυτό τους.

Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς πλάνες. Προκειμένου να υπάρξει κάποιος άνθρωπος που δεν θα υποπέσει σε πλάνη, οποιαδήποτε είδους, θα πρέπει να δρα εντελώς ανεπηρέαστος από τις βιωματικές του εμπειρίες, κάτι το οποίο είναι σαφώς ανέφικτο. Οι δρόμοι της επιβίωσης και της εξέλιξης απαιτούν την εφαρμογή των βιωματικών εμπειριών ούτως ώστε να αποφεύγονται τα λάθη και οι κίνδυνοι του παρελθόντος. Παράλληλα όμως αποτελούν το βασικότερο μέσον στρατολόγησης των πλανών, καθ' ότι παίρνουν κάτι το οποίο ήδη πιστεύει κανείς, το πηγαίνουν ελαφρώς παραπέρα με μία ή περισσότερες εφαρμογές, έως ώτου να τον πείισουν για την πρόσκαιρη και απατηλή αλήθεια τους.

Το αποτέλεσμα είναι πως το άτομο που υποπέφτει σε πλάνη, τείνει να εκλογικεύει και να συνδέει τις πληροφορίες που δέχεται από την πλάνη αυτή, έως ώτου αυτή να τον καταναλώσει, να γίνει δηλαδή ενεργό μέρος της. Σε βάθος χρόνου ο πλανόμενος γίνεται υπέρμαχος της πλάνης του, σταματά να δέχεται τις όποιες αποδείξεις έρχονται σε αντίθεση με ό,τι η πλάνη του ορίζει, και τέλος αντιτίθεται (ή ακόμα και μάχεται) της πηγής που υποννοεί (ή αποδεικνύει) την ψευδή του αντίληψη.

Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο περιορίζει την αντιληπτική ικανότητα του πλανόμενου, ενώ η συνεχής διατήρηση της όποιας πλάνης αποτελεί ζημιογόνο (ειδικά χρονικά) παράγοντα για την εξέλιξη ιδεών του ατόμου. Και δεδομένου του ότι ο χρόνος είναι η μόνη πεπερασμένη παράμετρος στη ζωή μας, αναλωνόμαστε σε συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ μας ως είδος, ενώ παράλληλα με τα ισχνά κίνητρα διαφώτισης στον αντίποδα της καλοπέρασης και της ασφάλειας μας, είναι προφανές ότι εμείς οι ίδιοι καταλήγουμε πολέμιοι του εαυτού μας και της εξέλιξής μας.

Και όσο πιο καλοταϊσμένη η πλάνη μας, τόσες μεγαλύτερες πληγές και χάσματα αφήνει όταν αυτή γίνεται θρύψαλα από το βέλος της αλήθειας, προκαλώντας και άλλα χρονικά εμπόδια στον δρόμο της αυτοβελτίωσης. Εξίσου μάλιστα σε κοινωνικό, πολιτικό, συναισθηματικό, επικοινωνιακό ή πνευματικό επίπεδο.

"Και είθε κάθε μέρα να κομματιάζω από μία πλάνη σας, κι εσύ με τη σειρά σας να κατακρεουργείτε τις δικές μου..."