And... Action!

Δράση και αντίδραση.

Από τους βασικότερους νόμους της φυσικής και της φύσης παρομοίως.
Στο παρόν άρθρο όμως δεν θα αναλωθούμε στο "γιατί" υπάρχει, αλλά περισσότερο στο "πως" επιδρά.

Ο άνθρωπος λοιπόν, ως χαρακτήρας, είναι το άθροισμα των επιλογών του και το άθροισμα των εμπειριών του. Οι βιωματικές του εμπειρίες επεξηγούν τις επιλογές του, και τα αποτελέσματα των επιλογών του καθορίζουν τις δια βίου εμπειρίες του.

Ανά πάσα χρονική στιγμή ο άνθρωπος καλείται να κάνει επιλογές, να πάρει αποφάσεις, και γενικότερα να δράσει προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις με συγκεκριμένο τρόπο. Τις κατευθύνσεις τις ορίζουν οι επιθυμίες και τον τρόπο η στρατηγική.

Κάθε δράση όμως έχει και ανίδραση.
Αντίδραση αποτελεί εν' γένει το εξαγόμενο κάθε επιλογής μας. αν ταυτίζεται με το επιθυμητό, τότε η στρατηγική μας ήταν σωστή. Αν πάλι όχι, τότε η δράση μας θα έπρεπε να ήταν διαφορετική.

"Αν συνεχίσεις να κάνεις αυτό που έκανες θα συνεχίσεις να πάιρνεις αυτό που έπαιρνες"

Οι επιλογές μας δεν επηρεάζουν μόνο εμάς τους ίδιους, αλλά και το στενό μας περίγυρο, ή τα εμπλεκόμενα πρόσωπα στη δράση αυτή. Όσο πιο σοβαρή η επιλογή ή το πλήθος των εμπλεκομένων προσώπων, τόσο μεγαλύτερη η απήχηση και η ευθύνη της δράσης.

Παραδόξως όμως, η ευθύνη των επιλογών μας είναι ολοκληρωτικά δική μας. Ανεξάρτητα από τις επιλογές των άλλων (τις οποίες μπορούμε μόνο να επηρεάσουμε) η ευθύνη μιας λάθος επιλογής μας βαραίνει αποκλειστικά. Γιατί το σύνολο των εμπειριών μας υπαγορεύει έναν τρόπο δράσης, το αποτέλεσμα της οποίας μπορεί να μην αποτελεί μέρος αυτού του συνόλου.
Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε άλλωστε.

Η παθητική στάση που μπορεί να έχει κάποιος (μη δράση) έχει ως αποτέλεσμα την αδράνεια. Τα αδρανή όμως σώματα τείνουν να επηρεάζονται από τις δυνάμεις που επιδρούν σε αυτά. Με άλλα λόγια, δίνουν χώρο σε τρίτους να πάρουν επιλογές του αδρανούντος ατόμου, αποφασίζοντας έτσι τον δρόμο που οδηγεί στις επόμενες επιλογές του ατόμου αυτού. Αν αυτό γίνει κατ' εξακολούθηση το αποτέλεσμα είναι τα εξαγόμενα να μην γίνονται εμπειρίες, όπως επίσης η επαναφορά του αδρανούς ατόμου στην ενεργό δράση να καθιστάται ανέφικτη.

Το θετικό όμως με την λήψη αποφάσεων είναι ότι ακόμη και οι φαινομενικά λάθος επιλογές, συμβάλλουν στην απόκτηση βιωματικών εμπειριών, ως μη επιθυμητά εξαγόμενα. Όσο περισσότερο επενδύουμε στη δράση, τόσο αυξάνεται η ποιότητα και ο χρόνος απόκρισης. Επομένως όσες επιλογές καλούμαστε να πάρουμε, και σταδιακά αναγνωρίζοντας την ροή επιλογών των άλλων, τόσο καλύτερα μπορούμε να τοποθετούμαστε στην κοινωνική (και επιχειρηματική) σκακιέρα ως κριτές και λήπτες αποφάσεων.


Χμμ.. για να δούμε.. Σουβλάκια ή pizza...? :P

Εν Αρχή Ήν Το Τέλος

Θα πεθάνεις.

Και τότε θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Όσοι γνωρίζεις, όσοι αγαπάς, όσοι μισείς και όσοι σήμερα ζούν θα πεθάνουν.

Θα ξεχαστείς.

Μετά από κάποιο διάστημα, όλοι όσοι σε μνημονεύουν θα πεθάνουν. Θα πεθάνουν τα παιδιά σου. Και τα παιδιά των παιδιών σου. Από ένα σημείο κι έπειτα όποια απόδειξη μαρτυρούσε την ύπαρξή σου θα εξαφανιστεί για πάντα στη σφαίρα του χρόνου.

Όπως για όλες τις καταστάσεις που δεν ελέγχουμε / δεν μπορούμε να αλλάξουμε, έτσι και για την ιδέα του θανάτου υπάρχουν 4 στάδια:

*Άρνηση - *Οργή - *Κατάθλιψη - *Αποδοχή

Αναλόγως τις βιωματικές εμπειρίες, το βαθμό αναλογισμού της ιδέας του θανάτου, αλλά και το στάδιο στο οποίο βρίσκεται κάποιος, καθορίζεται και η στάση απέναντί του:

*Άρνηση -> Εσφαλμένη εντύπωση αθανασίας
*Οργή -> Πόνος
*Κατάθλιψη -> Ματαιότητα
*Αποδοχή -> Κίνητρο

Η εσφαλμένη εντύπωση αθανασίας εντοπίζεται σε άτομα υπερβολικά φιλόδοξα, ματαιόδοξα, άτομα με την αίσθηση της αποκλειστικότητας πράξεων και συναισθημάτων. Νομίζουν ότι θα ζουν για πάντα, ή ότι ο θάνατος είναι πολύ μακριά ώστε να τους απασχολεί.

Στάση πόνου διατηρούν όσοι φοβούνται την ιδέα του θανάτου, αν και έχουν κατανοήσει την αναπόφευκτη του πραγμάτωση. Διακατέχει την πλειονότητα του πληθυσμού και ειδικότερα ανθρώπους θρησκόληπτους, ανασφαλείς, αβέβαιους, με έντονη ανάγκη για αναζήτηση αιτιών και νοημάτων.

Η ματαιότητα από την άλλη, είναι συνήθως το αποτέλεσμα της συνεχούς αναζήτησης νοήματος του θανάτου, ή μάλλον το αδιέξοδο της αναζήτησης αυτής. Το φαινόμενο του θανάτου επηρεάζει την ζωή τους με αρνητικό τρόπο: αφήνονται στη φθορά και όχι στη δημιουργία, στο τέλος και όχι στην ανακύκλωση. Κατά βάση συναντάται σε άτομα καταθληπτικά, παραιτημένα, απογοητευμένα από τη ζωή τους ως έχει, και κατά περίπτωση άτομα οκνηρά χρησιμοποιώντασ τη ματαιότητα ως δικαιολογία για τη δική τους αδράνεια.

Στο στάδιο της αποδοχής, ο θάνατος λειτουργεί ως κίνητρο στη ζωή ενός ατόμου. Το τέλος καθορίζει ότι η ζωή είναι πεπερασμένη. Με αυτό κατά νου, μας δίδεται ένα διάστημα στο οποίο εξελισσόμαστε, βελτιωνόμαστε, αναβαθμίζουμε τη γνώση και το επίπεδο ζωής για τους επόμενους θεμέλιους λίθους της .

Με απότερο σκοπό την αναπαραγωγή και ανακύκλωση της ζωής, τρεις άξονες προκύπτουν:

*Επιβίωση -> Επιμήκυνση της ζωής για εμάς και τους απογόνους
*Συνθήκες -> Βελτιστοποίηση των συνθηκών ζωής με σκοπό την ποιότητα
*Εξέλιξη -> Αναζήτηση και μεταλαμπάδευση γνώσης με σκοπό την τελειότητα

Έτσι λοιπόν ο θάνατος καθορίζει την ύπαρξη σκοπού της ζωής. Το να επιβιώνουμε, εξοικονομώντας μας καλύτερες συνθήκες, προς αναγωγή μας στην τελειότητα.

Ο θάνατος είναι αυτός που εξαλήφει τα υποδεέστερα, που παρακινεί την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, που μας κάνει να θέλουμε να προσθέσουμε ένα λίθο γνώσης στον πύργο της Βαβέλ.

Ναι. Εμείς θα εκλείψουμε. Θα πεθάνουμε.
Το έργο όμως που καταβάλλουμε, έστω και αν δεν θα μας αποδοθεί ονομαστικά, είναι αυτό που θα δικαιώσει τους λόγους ύπαρξής μας.

Ο μακρύς και δαπανηρός δρόμος προς την τελειότητα...