Unconstituted thoughts..

Τα πάντα αλλάζουν.

Τα πάντα μεταβαίνουν από τη μία ισορροπία στην επόμενη.
Από ανέκαθεν η δύναμη της Αρμονίας και του δυϊσμού των πραγμάτων βρισκόταν στη δυναμική ισορροπία. Χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε καμία λύτρωση.

Και πολλές φορές αυτή ταράζεται. Μας αφήνει κενούς, ξεκρέμαστους, αβοήθητους, χαμένους, αλλά πάντα επανέρχεται. Πάντοτε βρίσκουμε τον τρόπο να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις και να προχωράμε. Ο χρόνος και η μέθοδος είναι απλώς αδιάφορα. Αποτελούν μόνο τη δίοδο στην άκρη του τούνελ.

Εκεί μπορεί να βρει κανείς το φώς, είτε αποκαΐδια από μνήμες που κάποτε αποτελούσαν την ουσία της ύπαρξης. Καμία μετάβαση δεν είναι εύκολη, και πάντα η νέα ισορροπία είναι πιο απαιτητική.

Το σφάλμα που συνήθως κάνουμε, ως όντα φτιαγμένα από φως και λάσπη, είναι να μην δεχόμαστε την μετάβαση στην επόμενη ισορροπία. Προτιμούμε να παραμείνουμε στην τρέχουσα ισορροπία ή να αναπολούμε κάποια παλαιότερη. Αυτό μας το λάθος όμως, είναι υπαίτιο για την αδρανοποίηση και την διακοπή της εξέλιξής μας.

Αναρίθμητες φορές αποπειράθηκα να επαναφέρω μια ιδεατή για μένα ισορροπία. Ή να συγκρατηθώ με νύχια και με δόντια σε μία που εκτρεπόταν. Συνήθιζα να λέω ότι "Δεν είναι πάντα απαραίτητο να συνεχίζεις. Υπάρχουν καταστάσεις που δεν έχει σημασία να συνεχίσεις, απώλειες που δεν μπορούν να καλυφθούν, παρόν που δεν αφήνει μέλλον.".
Πόσο λάθος ήμουν.

Όλα ξεπερνιούνται. Όλα συνεχίζουν. Όλα αλλάζουν.

Το θέμα είναι αν σε αφήνουν πίσω ή σε παίρνουν μαζί τους.