Εν Αρχή Ήν Το Τέλος

Θα πεθάνεις.

Και τότε θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Όσοι γνωρίζεις, όσοι αγαπάς, όσοι μισείς και όσοι σήμερα ζούν θα πεθάνουν.

Θα ξεχαστείς.

Μετά από κάποιο διάστημα, όλοι όσοι σε μνημονεύουν θα πεθάνουν. Θα πεθάνουν τα παιδιά σου. Και τα παιδιά των παιδιών σου. Από ένα σημείο κι έπειτα όποια απόδειξη μαρτυρούσε την ύπαρξή σου θα εξαφανιστεί για πάντα στη σφαίρα του χρόνου.

Όπως για όλες τις καταστάσεις που δεν ελέγχουμε / δεν μπορούμε να αλλάξουμε, έτσι και για την ιδέα του θανάτου υπάρχουν 4 στάδια:

*Άρνηση - *Οργή - *Κατάθλιψη - *Αποδοχή

Αναλόγως τις βιωματικές εμπειρίες, το βαθμό αναλογισμού της ιδέας του θανάτου, αλλά και το στάδιο στο οποίο βρίσκεται κάποιος, καθορίζεται και η στάση απέναντί του:

*Άρνηση -> Εσφαλμένη εντύπωση αθανασίας
*Οργή -> Πόνος
*Κατάθλιψη -> Ματαιότητα
*Αποδοχή -> Κίνητρο

Η εσφαλμένη εντύπωση αθανασίας εντοπίζεται σε άτομα υπερβολικά φιλόδοξα, ματαιόδοξα, άτομα με την αίσθηση της αποκλειστικότητας πράξεων και συναισθημάτων. Νομίζουν ότι θα ζουν για πάντα, ή ότι ο θάνατος είναι πολύ μακριά ώστε να τους απασχολεί.

Στάση πόνου διατηρούν όσοι φοβούνται την ιδέα του θανάτου, αν και έχουν κατανοήσει την αναπόφευκτη του πραγμάτωση. Διακατέχει την πλειονότητα του πληθυσμού και ειδικότερα ανθρώπους θρησκόληπτους, ανασφαλείς, αβέβαιους, με έντονη ανάγκη για αναζήτηση αιτιών και νοημάτων.

Η ματαιότητα από την άλλη, είναι συνήθως το αποτέλεσμα της συνεχούς αναζήτησης νοήματος του θανάτου, ή μάλλον το αδιέξοδο της αναζήτησης αυτής. Το φαινόμενο του θανάτου επηρεάζει την ζωή τους με αρνητικό τρόπο: αφήνονται στη φθορά και όχι στη δημιουργία, στο τέλος και όχι στην ανακύκλωση. Κατά βάση συναντάται σε άτομα καταθληπτικά, παραιτημένα, απογοητευμένα από τη ζωή τους ως έχει, και κατά περίπτωση άτομα οκνηρά χρησιμοποιώντασ τη ματαιότητα ως δικαιολογία για τη δική τους αδράνεια.

Στο στάδιο της αποδοχής, ο θάνατος λειτουργεί ως κίνητρο στη ζωή ενός ατόμου. Το τέλος καθορίζει ότι η ζωή είναι πεπερασμένη. Με αυτό κατά νου, μας δίδεται ένα διάστημα στο οποίο εξελισσόμαστε, βελτιωνόμαστε, αναβαθμίζουμε τη γνώση και το επίπεδο ζωής για τους επόμενους θεμέλιους λίθους της .

Με απότερο σκοπό την αναπαραγωγή και ανακύκλωση της ζωής, τρεις άξονες προκύπτουν:

*Επιβίωση -> Επιμήκυνση της ζωής για εμάς και τους απογόνους
*Συνθήκες -> Βελτιστοποίηση των συνθηκών ζωής με σκοπό την ποιότητα
*Εξέλιξη -> Αναζήτηση και μεταλαμπάδευση γνώσης με σκοπό την τελειότητα

Έτσι λοιπόν ο θάνατος καθορίζει την ύπαρξη σκοπού της ζωής. Το να επιβιώνουμε, εξοικονομώντας μας καλύτερες συνθήκες, προς αναγωγή μας στην τελειότητα.

Ο θάνατος είναι αυτός που εξαλήφει τα υποδεέστερα, που παρακινεί την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, που μας κάνει να θέλουμε να προσθέσουμε ένα λίθο γνώσης στον πύργο της Βαβέλ.

Ναι. Εμείς θα εκλείψουμε. Θα πεθάνουμε.
Το έργο όμως που καταβάλλουμε, έστω και αν δεν θα μας αποδοθεί ονομαστικά, είναι αυτό που θα δικαιώσει τους λόγους ύπαρξής μας.

Ο μακρύς και δαπανηρός δρόμος προς την τελειότητα...